jueves, noviembre 16, 2006

FELIZ

Por una vez en mucho tiempo creo que se van solucionando mis problemas. La verdad es que yo no tengo demasiados, pero la gente que me importa sí, por lo que, como ya he dicho en alguna ocasión, tiendo a hacerlos míos, porque me preocupo por ellos.

La obra de la casa de mi hermano, el trabajo de mi niño y sus papeleos, la mala relación de pareja de mis amigos, son cosas que realmente a mí no me afectan, pero sí hacen que me preocupe por los míos como decía.

Todo se va solucionando, poquito a poco, pero está en marcha. Y la verdad es que yo me siento mucho más tranquila, que era lo que necesitaba. Hace semanas o incluso meses que tengo una sensación rara en el estómago. Los nervios siempre me han atacado ahí, aunque de diferente manera. Por eso no sabía lo que me quería decir mi cuerpo exactamente. Ahora sé que esa sensación era pura incertidumbre, que gracias al cielo va desapareciendo.

Sé que puede sonar egoísta, pero, aunque en su justa medida, sigo haciendo mías las cosas de los demás y no debería. Siempre se debe hacer el bien y no mirar a quien, pero a veces para mí eso supone implicarme demasiado. Creo que estoy consiguiendo cambiar eso. Todo va poco a poco, pero lo estoy cambiando. Creo que estoy empezando a ver las cosas de los demás como lo que soy: una espectadora. Creo que hay cosas de las que puedo dar mi opinión, pero que no puedo pretende dominar a mi antojo, aunque supongo que es algo que a todos nos gustaría.

Por supuesto que sigo preocupándome por todos ellos, pero a veces me pongo a pensar que si mis problemas no se me hacen un mundo, es mucho mejor no dejar que eso pase con los de los demás, incluso es mejor para ellos, porque además de que les ayudo más de esa manera, no se preocupan por mí. A veces han dejado de contarme cosas importantes que les han pasado por no preocuparme y eso, más que aliviarme (que es su intensión), me duele en el alma.

Para que entendáis todo esto que os cuento, os voy a poner un ejemplo. A mi mejor amiga, en adelante Piki, la conocí cuando teníamos 15 añitos en el colegio. Yo tenía mi grupo de amigos y amigas, pero con Piki conecté casi desde el primer día, así que un día le dije que se viniera con mis amigos y así les presentaba, porque había curiosidad por ambas partes, ya que a ella le había hablado mucho de mi grupo y a mi grupo les había hablado mucho de Piki. Y así fue. Yo en ese grupo tenía un amigo especial, pero no amigo especial tipo novio. No, amigo de verdad, sin roce ni nada. El caso es que ellos se gustaron y, después de un tiempo conociéndose, empezaron a salir, cosa que para mí era ideal: mis dos mejores amigos eran pareja, ¿qué más podía pedir? Pues que lo hubieran sido para siempre.

Estuvieron juntos casi cuatro años. Cuando lo dejaron, aunque sabía perfectamente que era lo mejor para los dos, yo hasta cogí depresión. Lo pasé fatal, porque para mí era dejar de tenerlos a los dos casi cada día, para tener que dividirme. Eso sí que fue egoísta, yo sólo pensaba en mí, aunque como he dicho antes sabía perfectamente que era lo mejor para los dos, porque lo que había entre ellos se había acabado hacía tiempo y yo me había dado cuenta. ¡Y seguía compadeciéndome de mí misma! Yo creo que lo pasé peor yo que ellos, con eso lo digo todo.

Mi vida no ha sido perfecta, he tenido mis cosas como todo el mundo, pero la verdad es que no puedo quejarme en absoluto. Con mis baches, con mis inquietudes, con mis problemas, pero he tenido mucha suerte, tanto a nivel personal como profesional. A veces pienso que hacía míos los problemas de los demás porque yo no tenía problemas propios. ¡Qué fuerte!

El caso es que creo que he empezado una nueva etapa en mi vida, donde tengo una actitud mucho más tranquila y sosegada. Creo que sigo madurando y creo que tiene mucho que ver que estoy empezando a ver la culminación de mi sueño, ese sueño del que os he hablado aunque no os haya dicho en qué consiste.

Mi sueño está próximo a hacerse realidad y eso, además de proporcionarme mucha calma, me hace tremendamente feliz. Espero poder compartir pronto esa felicidad con todos vosotros, aunque en cierta manera ya lo estoy haciendo.

4 Comments:

Blogger Xavi XS said...

Esta muy bien eso que titules el post "FELIZ". Además todo en mayúsculas.

Supongo que eso de tu sueño que stá ya haciendose cada vez menos sueño y más realidad seguro que tiene buena parte de la culpa. Pero ya llegará y si tienes ganas, que seguro que será que si, ya lo compartirás...

Sobre el resto. Pues yo también soy mucho de preocuparme por los demás, y a veces trae problemas claro, pq lo pasas mal. Pero es inevitable. Has de dejar que te afecte en su justa medida y siempre tener claro que cada uno es responsable de su vida, y que al final de todo, siempre es cada uno quien ha de buscar las soluciones. Los demás hemos de estar en la medida que creamos y podamos, pero tampoco se nos puede exigir que vivamos lo malo por los demás. Si alguien cree que por no preocuparte al 100% es que pasas de él, pues nada, más pronto que se dará cuenta que sólo uno mismo es el máximo responsable de su vida, y más pronto aprenderá a valorar cualquier pequaña ayuda que le hayas dado en su vida...

Ánimo, Olimpia, que este blog cada día tiene mejor pinta y las palabras rien más...

Petonets, maca

17/11/06 09:53  
Blogger Pep ... però posa-li Angu, també said...

Bueeeeeeeeeeenu, veig que les coses van canviant, eh? jejejejeje. De miquetes en miquetes van canviant. Ho veus? Si no hi ha res com tenir paciència.

Jo em solidaritzo amb tu. Jo també tenia tendència a amoinar-me massa pels problemes dels altres i fins i tot fer-los meus. Amb el temps aprens a veure'ls des de fora i implicar-t'hi, sí, però només la part que et correspon, la part raonable. Hem de deixar que la gent tingui la seva vida i aprengui a resoldre els seus problemes ... que nosaltres ja en tenim prou amb els nostres!!!

Un fort petó, una abraçada encara més forta i un bon desig ... un finde collonut!!

17/11/06 10:30  
Blogger iralow said...

...da gusto leer felicidad, respirar felicidad, se contagia, y de eso siempre es bueno estar enfermo.

Besote

17/11/06 12:39  
Blogger Willow said...

Me alegro por tí y espero que tu felicidad vaya acompañada por algo que quieres desde hace tiempo y escribías hace ya bastantes post.

Bss

20/11/06 23:47  

Publicar un comentario

<< Home