miércoles, octubre 25, 2006

YA NO ESTÁS

Me ha costado darme cuenta de que no estabas. Han pasado casi cuatro meses y todavía no puedo creer que te hayas ido. Te echo de menos mucho más de lo que esperaba, tal vez porque te quiero mucho más de lo que yo creía. Lo que pasa es que a veces no te paras a pensar en estas cosas, en lo que sientes por determinadas personas. ¿Quién me iba a decir que te irías tan pronto? Es algo que uno no se plantea.

Miro a mi alrededor y todo me recuerda a ti. La calle a donde te iba a recoger con tu hijo cuando venías de trabajar, tu casa, tus fotos, y todavía me parece que vas a entrar por la puerta en cualquier momento. Te siento todavía. O tal vez sea la necesidad que tengo de que estés aquí.

Hasta el cenicero que sacaba cuando tú venías a casa me recuerda a ti. El restaurante donde tanto te gustaba ir a cenar, el bar donde nos invitabas siempre a tomar algo, nuestro deseo común de convencer a tu hijo para que te diera un nieto. No puedo evitar que el corazón me dé un vuelco cada vez que veo a uno de tus compañeros de trabajo. Todavía te busco entre ellos. Pero nunca te veo.
Todo esto me está haciendo ver que realmente te has ido. Y me duele, me duele mucho. Tanto que el otro día fui a visitar tu tumba y cuando llegué y vi tu foto rompí a llorar como hacía tiempo que no lloraba. No había ido desde tu entierro, y me di cuenta de que en todo este tiempo no había acabado de asimilar lo que había pasado. Ha sido como una película que ha pasado ante mis ojos y que esperaba que fuera eso: una película, una pesadilla de la que tardaba en despertar. Pero no, ha sido todo verdad, todo ha pasado. Creo que tuve la necesidad de ir al cementerio porque todavía sentía ese “si no lo veo no lo creo”, y tuve que “
verte” ahí para darme cuenta de que no estabas de viaje, de que simplemente ya no estás.

4 Comments:

Blogger Xavi XS said...

Una pena lo que cuentas Olimpia. Supongo, bueno, no lo supongo, afirmo que le debías querer mucho. Es normal que te sientas así, más si como parece eres una persona sensible...

De hecho, algo que siempre he creido es que en el momento en que se muere alguien, dejando a un lado el shock de la notícia, no sé es consciente realmente de lo que se pierde hasta cierto tiempo después. Siempre pienso por ejemplo en las viudas. El día del entierro, el tanatorio, y demás la gente se vuelca en esa mujer, que seguramente ni se entera de lo que está pasando. Pero luego la imagino las siguientes semanas, despertando del shock y sintiendo de verdad la soledad...

Lo dicho, que veo normal que te sientas mal por ello. Quedate con lo mejor de esa persona, y la próxima vez que pases por esos sitios que te recuerdan a él, imaginatelo sonriendo y pasandolo bien. No te lo devolverá, pero tendrás algo bonito que recordar.

Besitos, wapetona

25/10/06 14:51  
Blogger Pep ... però posa-li Angu, també said...

Els retorns al cementiri després-de són molt durs. Tens tota la raó del món. És la constatació que realment ha passat tot. Que tu vius la teva vida cada dia però que allà hi ha algú que també la compartia i que ja no la compartirà més.

De tota manera això només és temps ... temps i parlar-ne. Perquè parlant les coses es fan qüotidianes i si les coses es fan qüotidianes, encara que facin mal, són una miqueta més portables.

M'ha encantat el teu post d'avui, és realment preciós. De la gent que ja no tenim al nostre costat, sigui pels motius que sigui, només podem fer que recordar-los pels bons moments que hem compartit i saber que, d'una manera o una altra, ens estan vigilant des d'allà dalt!!

Un petonarro grandot, grandot, però grandot, eh? i endavant!

26/10/06 09:51  
Blogger Willow said...

Niña, muchas fuerzas y apóyate en los seres cercanos para que te ayuden a asimilar poco a poco la triste noticia.

¡Ánimo y un beso!

29/10/06 21:14  
Blogger Xavi XS said...

Olimpia, wapa que no dices nada nuevo... Venga cuentanos algo chulo que no puede ser que la última imagen de tí sea de tristeza, que seguro que te ha pasado algo más alegre ultimamente.

Sólo darte las gracias por los piropazos que me sueltas en mi post aquel en que me analizo...

Besitos back, my darling !!!

3/11/06 15:30  

Publicar un comentario

<< Home