miércoles, octubre 18, 2006

¿QUIÉN SOY YO?

Hace ya mucho tiempo que reivindico la idea de no preocuparse de algo que no ha pasado y que no tiene por qué pasar. Pero a veces yo misma, desde mi optimismo, no puedo evitar pensar en lo que pueda pasar, simplemente para evitar problemas. Lo último que quiero es tener problemas, pero por querer evitar, como decía, lo que no ha pasado y no tiene por qué pasar, en vez de evitarlos me los creo yo solita.

Creo que tengo que aprender a pasar un poco más de todo y de todos. No soy una buena persona, soy una persona normal, que se preocupa de los suyos y nada más. No hago a los demás lo que no me gustaría que me hicieran a mí, pero cuando eso sucede me duele sobremanera. La explicación creo que ahora es bastante sencilla para mí. Esa frase es muy bonita, sí, pero es falsa. La frase real sería: “no hago a los demás lo que no me gusta que me hagan a mí para que los demás no me lo hagan”. Sí, simple y llanamente, lo que queremos es que las personas que nos importan (porque los que no nos importan nos dan igual en estos casos) se porten bien con nosotros. Y a veces creemos que nos hieren intencionadamente y no es así, simplemente que cada uno tiene su punto de vista y cree que algo no está mal y lo hace sin pensar en que puede hacer daño, porque no le parece mal.

La cuestión ahora es cómo me tomo yo todo esto. Pues antes me lo tomaba como un ataque personal fuera de quien fuera. Ahora creo que estoy aprendiendo a entender a las personas que me rodean, a aceptarlas tal y como son. Creo que he intentado cambiar a varias personas de mi entorno porque había cosas que hacían o decían que no me parecían bien. Y, ¿quién soy yo para cambiar a nadie? Ahora me doy cuenta de que tan analítica como pensaba que era y no analizo una mierda, con perdón. Sólo analizo lo que me interesa y como me interesa. No soy objetiva, y creo que este ha sido un fuerte obstáculo en mis relaciones personales.
Me he comportado como una niña malcriada con gente que me importa mucho. Ya me he disculpado, que era lo más fácil, pero ahora queda lo más difícil: conseguir que vuelvan a creer en mí, porque esta vez sí que la he cagado, pero bien.

2 Comments:

Blogger Xavi XS said...

Buf, chica, eso que dices es muy fuerte, no creo que sea tan gordo lo que hayas hecho, y aunque me digas que si, sería virtud de quien se haya sentido herido por algo que hayas hecho o dicho el perdonarte. Pq estás arrepentida y seguro que no estaba, como dices, entre tus intenciones el hacer daño. No perdonar o ser incapaz de tolerar algunas cosas me parece algo tonto, que a la larga genera eso que tú dices, que la gente entonces no te perdone a ti otras cosas...

En cualquier caso, lo bueno es que sea lo que sea que te haya pasado ha provocado un debate interno tuyo, y que hayas sido capaz de detectar algo incorrecto de tu comportamiento es buena señal. La autocomplacencia siempre ha sido mala consejera...

Ya por último decir que reconocer errores está bien pero no repetirlos está mejor, creo que estás en ello así que seguro que todo va a mejor.

Un beso, Olimpia y olvídate de eso que eres una chica normal, seguro que eres extraordinaria

18/10/06 16:40  
Blogger Pep ... però posa-li Angu, també said...

No, al contrari, jo penso que no tothom que la caga té la capacitat després de disculpar-se. La gent sol cagar-la, adonar-se que l'ha cagat i després comportar-se com si res hagués passat sense pensar tan sols en els altres.

Has comès un error? Tots en cometem, però saber-se disculpar a temps és un primer pas per recuperar una relació.

Ànims

Petonets i endavant

19/10/06 08:37  

Publicar un comentario

<< Home