lunes, octubre 15, 2007

SER O NO SER

Estoy muy descolocada. La pregunta del título no es exactamente la que me estoy haciendo. Mi pregunta es: ¿se lo digo o no se lo digo? Y os preguntaréis: ¿el qué y a quién? Pues os lo explico.
Hace años conocí a una chica muy maja. En aquel momento estaba muy mal porque había dejado a su novio, porque la había engañado, y no con una, ni con dos, sino con muchas chicas.
Eran los dos unos críos cuando empezaron a salir juntos, tenían 15 años, y en ese momento tenían 18. Yo pensé igualmente que el tío era un cabrón, porque es algo instintivo, pero bueno, pasó el tiempo y al cabo de unos cuatro años nos volvimos a encontrar.
Por casualidades de la vida el chico era amigo de un amigo mío, y la verdad es que después de unos añitos, todos maduramos un poquito y bueno, sentamos la cabeza. Pero de todas formas, no dejó de sorprenderme la noticia: se iban a casar.
Me acabé alegrando porque les veía felices. Así que decidí no darle vueltas al asunto, y cuando ya tomé más confianza con ella, no quise decirle nada, porque no lo vi necesario… y aunque lo hubiera visto necesario tampoco le hubiera dicho nada, porque supongo que cada uno sabe lo que se hace.
Ahora llevan tres años casados. Yo ni me acordaba de toda esa historia, hasta que me enteré de algo que me partió el alma, porque le tengo mucho aprecio a ella. Sí, es lo que estáis pensando: él la engaña. Lo peor es que no ha sido un “error” de una noche. No, él se acuesta con todo ser humano que lleve falda. Incluso tiene un móvil del que ella no tiene ni idea de su existencia.
He aquí mi dilema. Por un lado creo que mi deber como amiga es contárselo, pero la primera pega para esto es que no puedo meter en un lío a la persona que me lo ha dicho, y lo segundo es que pienso que quizás ella no quiera saberlo. O quizás ella lo sabe o lo intuye, pero prefiere vivir en la ignorancia. No sé, estoy hecha un lío.
Yo siempre digo que en un caso así preferiría que alguien me lo dijera, pero por otro lado, pienso que si es un “error” de una noche, como decía antes, si quieres a tu pareja y quieres seguir con ella, pues te jodes y aguantas la culpa, que todos necesitamos que nos perdonen, pero en un caso así… creo que contarlo es un acto más de egoísmo que de otra cosa. Es muy fácil liberar nuestras conciencias, sin pararnos a pensar en el daño que podemos hacer. Pero claro, este tampoco es su caso.
¿Qué haríais vosotros?

5 Comments:

Anonymous Anónimo said...

Hola me llamo Andrea, entré aqui por error.
Tengo 15 años, decirte que he leido tu publicación sobre el complejo que tuviste ect...
Quería darte las gracias, mas que nada, por que me ha dado muchos ánimos para seguir con esta lucha...(Supongo que me entenderás).
Creo que no debo opinar, sobre lo de ahora, mas que nada por que tengo 15 años, y no creo que tenga la suficiente madured como para opinar sobre cosas así..
Mi msn es: luthien.tinuvel@hotmail.com
Por si quieres agregarme..

Nuevamente gracias

Cúídate

15/10/07 20:31  
Anonymous Anónimo said...

¿Qué hacer?, buena pregunta, la respuesta es mucho más compleja.
Depende. jjajaja. Se que no te soluciona nada esa respuesta, así que te lo explicaré.

Yo soy una persona asquerosamente sincera y los que me conocen lo saben, por lo tanto, yo se lo diría, eso sí, seguro que tu eres menos directa que yo, tal vez le comentaría la tesitura en la que te encuentras, tal y como la cuentas aquí y que te cuente si le gustaría saberlo o vivir en la ignorancia, cuando te preguntara quien es la victima de tal engaño, yo se lo diría, aunque mi cara se me adelantaría.

Pero esa soy yo, vamos que si a alguna amiga le cuento la tesitura, ya se empieza a mosquear, porque soy un libro abierto y se me nota todo en la cara.

También depende de tí. De si estarías dispuesta a ser la cabrona que va destrozando matrimonios, porque eso es lo que puede ir diciendo de tí después. En ese caso, espero que si se lo dices, tengas un hombro en el que llorar, porque llorarás, te quedarás agustísimo después de decirle la verdad, pero fatal por las barbaridades que te diga después o puede que no, que sea ella la que llore en tu hombro, pero eso todavía no lo he vivido.

Mi experiencia no en cuernos de matrimonio sino en cuernos de novios, es que te quedas sin amiga y eres una amargada que no tiene vida y te tienes que meter en la vida de los demás, pero si te consuela, eso me pasó en la universidad con unos 22 o 23 años.

Por suerte, no he tenido que repetir la experiencia. Además, a mí me gustaría saberlo, sobretodo si estoy casada, porque uno piensa tener hijos, y luego con hijos es todo más complicado.

17/10/07 21:32  
Blogger Pep ... però posa-li Angu, també said...

Jo crec que no t'hi has de posar obertament. Ficar-se al mig d'una parella és molt difícil i pot ser que t'hi enganxis els dits perfectament.

Ara bé, si al final li dius, no esperis que t'ho agraeixi ... no saps la relació que tenen tots dos ... o encara que et pensis que ho saps,no vius el dia a dia amb ells ... jo no li diria.

En fi, després de setmanes d'absència ... ja veus que torna El Castigador, jejejejeje

24/10/07 08:15  
Anonymous Anónimo said...

Yo se lo contaría, pero más que nada porque stuve en tu situación (en una muy parecida) y no se lo dije y al final yo me sentí una zorra por no decírselo y acabamos fatal...

Asi que para tanto como eso hay que decir la verdad

15/1/08 16:55  
Blogger Pep ... però posa-li Angu, també said...

Nena!!!

Se't troba a faltar moltíssim!!! Espero que tot vagi bé!!!

Mil petons

18/1/08 14:24  

Publicar un comentario

<< Home