miércoles, septiembre 05, 2007

LO QUE NUNCA ESPERAS

Nunca piensas que estas cosas te van a pasar a ti, siempre les pasan a los demás, hasta que llega el día en que te das cuenta de que es una soberana tontería: nadie está libre, a todos nos puede pasar cualquier cosa. Tener una enfermedad, que se muera alguien a quien quieres mucho, perder algo que realmente deseabas y que tuviste por un momento…
He saboreado brevemente la felicidad de estar embarazada, como dije, no puedo explicar lo que sentí cuando me enteré, fue algo maravilloso, que nunca voy a olvidar. Me sentí grande, afortunada, feliz, me sentí madre y no he llegado a serlo.
Es una de las cosas que yo siempre he pensado que a mí no me iban a pasar: un aborto. He sufrido mucho por desear quedarme embarazada y no quedarme. Pero esto es horroroso. Que tengas la miel en los labios y te la quiten, tener lo que más deseas en la vida y que se esfume, sentirte mamá y… es muy duro. Ayer fue el peor día de toda mi vida. El médico me dijo que se había interrumpido la gestación, y por un minuto se interrumpió también mi vida. Fue como si todo se parase, como si mi corazón hubiera dejado de latir por un segundo.
Sé que es algo que le pasa a mucha gente, que no es porque haya algo mal o porque yo haya hecho algo mal. Simplemente pasa y ya está. Cuando algo no está bien es mejor pararlo, y eso es lo que ha hecho mi cuerpo: parar algo que no iba bien.
Siento que es un castigo por desear que le pasara a esa chica. Sé que no lo deseaba de verdad, que sólo fue un arrebato, pero sé que no estuvo bien y ahora la vida me castiga. Y no puedo evitar enfadarme, porque yo me equivoqué, pero de eso mi niño no tenía ninguna culpa, pobrecito si no ha llegado a ser un bebé, se ha quedado en un aro vitelino.
Lo peor de todo es que todavía no lo he perdido, sigue dentro de mí. Si no lo pierdo por mí misma en un par de días me lo sacará el médico. Creo que eso va a ser más horrible todavía.
Esto es muy difícil, es una prueba que sé que voy a superar, porque mi infatigable optimismo no para de repetírmelo, pero me va a costar mucho. Es el peor palo de mi vida, al que temía pero no esperaba.
Ni nombre, ni sexo, ni ropita, ni cuna, ni ilusión, ni nada de nada. Me siento más vacía que nunca. Espero que pase pronto.

2 Comments:

Blogger mafalda said...

Olimpia,
qualquier comentario que hiciera sería inútil, así que haré lo que haría si te conociera en persona: mandarte el más sincero de mis abrazos.

5/9/07 19:54  
Blogger Pep ... però posa-li Angu, també said...

Nineta!!!

Em sap moltíssim greu, campiona!!! Joder! Quina tocada de nassos, tu!!!

Però vinga, tu endavant ... segur que el proper cop va bé, no te'm desanimis, valen?

Un petonarro dels grossos ... i endavant, eh?

Cuida't molt!!!

6/9/07 07:49  

Publicar un comentario

<< Home